Wat een week.. hoeveel kan een mens hebben... 
Maandag 2 mei is duchess voor de keizersnede gegaan, aangezien er maar 1 ukje in zat en met het drama van vorige keer in overleg met de dierenarts de keizersnede ingepland. Alles leek goed te gaan, het ukje kwam er goed uit en ademde vrijwel direct. Mijn hart maakte een sprongetje want het was mijn lang gewilde blue tortie poesje.. toen begon het eerste drama.. de baarmoeder van duchess zat verder vol met pus, het was dus al een wondertje dat ukje er zo goed uit kwam en 112 gram woog. De baarmoeder zag er niet goed uit en we hebben besloten om haar te laten steriliseren.. gemengde gevoelens, maar het beste voor mijn meisje, dus geen discussie mogelijk.. duchess kwam goed uit de narcose, maar wilde nog niet veel van haar ukje weten. Ze gaf gelukkig nog wel melk, dus de kleine vaak aangelegd en dat accepteerde ze goed en al gauw was het haar kleine meisje. Voor de zekerheid zijn we wel bij gaan voeden.. de middag, avond en nacht gingen goed. De volgende ochtend kwam duchess bij me liggen toen ik ukje aan het voeden was (die ondertussen ondanks alle extra voedingen flink was afgevallen), duch liep weg en ik zag een grote plek bloed op de bank liggen en vervolgens een spoor bloed waar ze gelopen had.. bloed proberen te stelpen en weer met haar naar de dierenarts gegaan. Inmiddels was er een bult ontstaan van 5 x 8 cm onder de operatie wond. Het bloeden was inmiddels gestopt en we moesten even aankijken of het lichaam het zelf op zou pakken.. helaas was dit niet het geval en werd het alleen maar groter en begon ze weer te bloeden, met als gevolg dat mijn arme meisje een paar uur later weer op de operatietafel lag.. geen bloeding gevonden en met een strak buikverband weer naar huis.. ukje kwam nog steeds niet veel aan ondanks het bijvoeden en tot overmaat van ramp ontdekte ik woensdag een bultje in haar buik.. ik moest toch met duchess voor controle dus meteen maar naar het bultje laten voelen.. het kleine meisje was wat uitgedroogd en we zijn begonnen met een infuusje die ik thuis heb voortgezet naast het uurlijkse voeden. Met duchess ging het inmiddels een stuk beter en haar buikverband mocht eraf! Toch nog een lichtpuntje!! Ook ukje leek goed op te knappen van de infuusjes en kwam weer wat aan! De donderdag verliep goed en ze kwam steeds meer aan, maar zat helaas nog steeds niet op haar geboorte gewicht. Toch iets opgelucht.. maar niets bleek minder waar.. vrijdag wilde ze steeds minder uit het spuitje en ze weigerde op een gegeven moment zelfs te slikken.. dus wij weer terug naar de dierenarts.. die voelde nu ook de verdikking in de buik en was bang voor 1 van de niertjes en wilde een röntgenfoto maken.. hierop waren geen duidelijke afwijkingen te zien, ze had ontlasting en slikte op de praktijk wel weer wat weg.. dus weer naar huis met het advies elk half uur hele kleine beetjes te gaan voeden en door te gaan met de infuusjes.. mijn kleine meisje ging steeds verder achteruit, begon ook wat te spugen en ik heb 's avonds een sonde aangebracht.. wat kon dit toch zijn.. ik was ten einde raad en wist niet meer wat te doen. Uiteindelijk toch de spoed arts gebeld en langs gegaan.. de bult in de buik leek steeds groter te worden en ze begon zich te verslikken in de melk die weer terug kwam.. mijn arme kleine meisje, bij de spoed arts hebben we een echo gemaakt en het bleek gelukkig niet het niertje. De arts dacht aan een darminvaginatie.. we hadden 2 keuzes, operatie of in laten slapen.. en daar sta je dan midden in de nacht om half 1 voor een heel lastige keuze. We hebben besloten om haar toch te opereren.. de darmen zagen er prima uit, maar ukje bleek een maagtorsie te hebben.. een maagkanteling.. de dierenarts en ik stonden voor een raadsel.. hoe was dit nou mogelijk bij zo n klein meisje.. ze heeft de operatie goed doorstaan.. na de operatie stopte haar hartje ermee, maar als een wondertje was ze daar toch ineens weer.. ze was zo sterk en een vechtertje.. in de couveuse met zuurstof en n infuusje.. ze ademde weer goed, maar moest wel een nachtje blijven.

Ik heb thuis een kaarsje voor haar aangestoken en kon alleen maar hopen dat het goed bleef gaan, we zouden er nog lang niet zijn met haar, maar het feit dat ze de operatie overleefd had was al een wonder!! 
Helaas kreeg ik de volgende ochtend om half 8 het telefoontje waar ik zo vreselijk bang voor was.. ze had de nacht goed doorstaan, maar was om 7.15 toch zelf uitgestapt..