Een lach en een traan...

Woensdagochtend 11 mei.. Doortje was onrustig, zou het dan eindelijk gaan beginnen? Duchess schoot haar meteen te hulp en is niet meer bij haar weggegaan.. Het kwam wat moeizaam op gang, maar daar waren de weeën en al gauw 2 achterpootjes.. Ik zag dat Doortje er wat moeite mee had en wilde haar helpen maar dat was nog niet zo makkelijk.. De weeën waren niet heel krachtig en zo floepte het kleintje elke keer weer terug.. Doortje was ondertussen druk aan het poetsen en had ook het vliesje al stukgelikt.. Na n paar weeën had ik het kleintje te pakken en kon ik meehelpen tijdens de volgende wee.. Daar was ze.. Een prachtig blauw/creme poesje.. Volledig levenloos, slijm weg gezogen en wrijven, wrijven, wrijven.. Beademd en hartmassage gegeven, maar het kleintje bleef levenloos.. De moed zakte me in de schoenen en heb me vervolgens ontfermd over Doortje, al kreeg die alle steun van Duchess.. De volgende weeën dienden zich al aan en daar waren weer 2 achterpootjes.. De weeën waren gelukkig iets krachtiger en met wat hulp kwam er een prachtig crème katertje ter wereld! Ook hij had wat last van slijm, dus dit meteen weg gehaald en heerlijk bij Doortje gelegd. Ook duchess ontfermde zich meteen over het kleine ventje en wat waren de dames trots!! Doortje moest al gauw weer aan de slag want daar waren de volgende weeën.. Weer 2 pootjes.. Ook deze kwam met wat hulp vlug ter wereld.. Een mooi blauw katertje.. Nu hadden de dames beide een uk om zich druk over te maken.. De weeën waren weg en Doortje was druk met poetsen, maar ademde nog steeds heel snel.. Aangezien ik een echo had gemaakt waar 6 kleintjes op gezien waren, wist ik dat ze nog niet klaar was, maar liet haar even rusten en genieten van de kleintjes.. Toch bleef het wel in mijn hoofd spoken.. Wat als... Na 3 uur toch de dierenarts gebeld, de weeën waren s morgens niet heel krachtig en wat als ze het nou niet zelf kon.. Toch nog even afwachten.. Doortje haar ademhaling werd niet rustiger en na even afgewacht te hebben toch weer gebeld. Ik voelde gelukkig nog wel leven in d'r buikje, maar het baarde me toch zorgen.. Misschien toch iets panischer met het verhaal van de week ervoor. Ze wilden toch een echo en röntgen maken om te kijken hoe het ging en lag.. Er bleek nog 1 kitten in te zitten en het hartje klonk prima. De dierenarts heeft haar een injectie Oxytocine gegeven en toen moesten we wachten. Na een half uur en 2 of 3 hele lichte weeën verder de injectie nogmaals herhaald.. Weer niks.. Zou het dan een hypocalcemie zijn?? Bloed afgenomen en ook dat was prima in orde.. Weer een raadsel.. Waarom werkte de injectie niet voldoende?? Nog 1 keer een dubbele dosis.. Hopende dat ze niet open hoefde.. En Yes.. Daar kwam een wat krachtigere wee! En nog 1!! We zagen het vliesje naar buiten komen, maar het kwam niet ver genoeg.. M'n arme meisje, ze was de hele dag al zo druk, maar het lukte haar maar niet.. En ook nu niet.. De volgende weeën bleven uit en het vliesje ging weer naar binnen.. Dan was er nog maar 1 optie en moest ze toch open.. Ik heb even flink staan vloeken en tieren in mezelf en toen kwamen de tranen en emoties, een andere keus was er niet en ik stond wederom machteloos.. Het hartje van de kleine was nog steeds goed en er was geen reden om aan te nemen dat het fout zou gaan.. Toen Doortje op de operatietafel lag kreeg ik een kitten in mijn handen.. Wederom een tortie en wederom levenloos.. Druppeltje onder de tong om de narcose op te heven en daar gingen we weer.. Slijm weg gehaald en wrijven, wrijven en wrijven.. Nog steeds had ik een levenloos kitten in mijn handen en stortte ik in.. Ik heb het kitten aan de assistente gegeven en die is heel hard met haar aan de gang gegaan, maar ook dit meisje was ons niet gegund..